Is dan de conclusie uit mijn laatste blog dat er voor ‘comfort’ geen geld beschikbaar is? Hebben de stakeholders dan geen belang bij een goed comfort?
Jawel er zijn opdrachtgevers die prestaties, dus financiële effecten, relateren aan comfort. Maar dat is meestal als het comfort van primair belang is voor de bedrijfsvoering. Ofwel de kwaliteit van geproduceerde artikelen wordt beter; ofwel de menselijke faalkans wordt verminderd. Dan is er genoeg geld beschikbaar voor comfort.
Voorbeelden hiervan zijn:
- centrale control-rooms,
- meldkamers,
- dealing-vloeren en
- (para)medische ruimten.
En, last but not least, in ons land komt ook – pas achteraf - geld beschikbaar voor comfortverbeteringen. Dit vaak nadat ARBO-commissies, medezeggenschaps- of ondernemingsraden, een lange weg hebben doorstaan binnen de organisatie. In zo’n geval was ‘voorkómen’ beter geweest dan ‘genezen’. Voor een ingenieur zijn die laatste situaties het meest complex. De ontstane situatie schreeuwt namelijk om een flinke overdosis aan comfortmaatregelen. Terwijl er een beperkt ‘extra’ budget beschikbaar komt.
Comfort in de tijd.
Binnen bovenstaande specifieke ruimten en werkplekken, wordt het comfort niet alleen binnen ‘acceptabele grenzen’ verzorgd maar is er een fijnmazige regeling aanwezig die de comfortparameters gedurende het hele etmaal reguleren. Steeds naar de fysiologische behoefte van het moment. Mensen ervaren hetzelfde binnenklimaat immers anders in de ochtend, de middag of midden in de nacht. Zo moet het om vier uur ’s middags relatief koud zijn en om vier uur ’s nachts relatief warm, voor dezelfde comfortbeleving. Daarbij vindt men een temperatuur van 22°C te koud in de zomer maar te warm in de winter (en dat ligt dan niet alleen aan de kleding). En dan spelen ook de leeftijd en het geslacht van de persoon een rol bij temperatuurregimes.
Dit alles vraagt om een custom built klimaatregeling per minuut per doelgroep.
Comfort in de ruimte
Comfort binnen één ruimte is ook essentieel in bijvoorbeeld ziekenhuizen, behandelklinieken, fysiotherapie en tandartspraktijken. De moeilijkheidsgraad ligt daar niet zozeer in de geleidende aanpassingen gedurende de dag maar veelal in het creëren van meerdere comfortzones op één werkplek. Niet alleen in behandelkamers maar ook in een wachtruimte of beddenhuis. De herstellende patiënt vraagt een ander binnenklimaat dan het verplegend personeel of de bezoeker die z’n jas aanhoudt. Dit alles vraagt om een klimaatregeling per vierkante meter.
Goed begin is halve werk
Dus als er geld beschikbaar moet komen voor een goed comfort, dan maar beter in een zo vroeg mogelijk stadium. Stel: het geld komt beschikbaar, wat dan? Als investeerder moet je dan ook nog houden aan de wereld-wetgeving rondom duurzaamheid. Wetgeving die ook van invloed is op het comfort van de mensen zonder dat de mens daar zelf wat aan kan veranderen. Daarover in mijn volgende blog meer.
Auteur: Onno Janse
